βοή μιας σιωπής εξαγνίζοντας λέξεις
χάρτινη φωνή σε κοχύλι
σε βυθό με θέα αναδύεται ένα σώμα... ένα φεγγάρι
στην άμμο κλεψύδρες ξεδιψούν τον χρόνο
κλεμμένος υάκινθος η μοναξιά
κάνοντας κύκλους στην σκιά μας
ένα μωβ και ένα γκρι
στα τρεμάμενα χέρια μιας δύσης
σε ότι τσακίζει η θάλασσα
σε ότι χαραμίζει η αρμύρα αιχμάλωτοι
πονάει τα κόκαλα η υγρασία σαν λείπεις
μισό σώμα μισό φεγγάρι βρίσκομαι, χάνομαι
αγκάθινες ξαστεριές με φτερωτές θλίψεις
λαμπυρίζοντας λήθη σε σχήμα απείρου
σε ένα κρυμμένο ίσκιο του ουρανού
σέρνονται αυγές, σε μια μονάχα νύχτα...
κυκλάμινα σε βράχο, αέρηδες μοιάζουμε
αγιόκλημα, νυχτολουλούδο, ένα φιλί ναυάγιο
ασθμαίνοντας... χνώτα έρωτα
ποτίζοντας ιδρώτα ένας ήλιος
ξημερώνει φως πάνω στον λαιμό σου
πάνω στο βλέμμα γίνεται θάμα η αγάπη η ίδια
βήματα, σε ανάσες σου, πατάνε χνάρια ανάγκης
για να μας βρίσκω, σε ένα σώμα...