η στιγμή που σου τελειώνουν οι άνθρωποι

η στιγμή που σου τελειώνουν οι άνθρωποι
μοιάζει σπασμένη αλήθεια,

ζαρωμένη σκιά της σκιάς της
παύση πριν την σιωπή,

μακρόσυρτη
μυρωδιά καμμένου οι λέξεις

κρυώνω

οι γραμμές των χεριών προορισμοί τρένων
απροσάρμοστη διαδρομή

στα μαλλιά μου πιάστηκε μια πεταλούδα

μια θηλιά
στον λαιμό ακούω για ανάσα
ένα κύμα μέσα στο μυαλό μου

πνιγμένη θάλασσα το στέρνο
την κουβαλάει ενδόμυχα ένας φάρος

πόσα ταξίδια χωράει μια παλάμη
πόσα τεχνάσματα στις αισθήσεις του τέλους


ακοή επιλεκτικά για τα ραγίσματα
αφή για ψευδαίσθηση και μαξιλάρι

γεμίσαμε χαραμάδες ενδόμυχα
μολυβένια στρατιωτάκια

που πήγαν τα μάτια των ανθρώπων;
οι τοίχοι ρουφάνε κάθε νύχτα τις σκιές μας 

-έχεις αγγίξει πρόσωπο την ώρα του λυγμού;
ρώτα τις νύχτες να σου πουν
στη μέση ενός φευγιού στέκομαι

ζωγράφισε μου ένα αεροδρόμιο στην πλάτη
σε ένα στριφτό να καπνίσουμε την ματαιότητα της στιγμής

κρυώνω και σωπαίνω, συνώνυμα ως το ξημέρωμα

ομοιοκαταληξίες στις ανάσες μου
δεν τις άντεξα ποτέ

επαναστατική η θλίψη της σκιάς μας, χαράζει ορίζοντες
στους κλειστοφοβικούς τοίχους

κρυώνω

 *https://www.youtube.com/watch?v=TuLB-LOut7w


Επισκέψεις

Αναγνώστες