το δέρμα με ιδέα ενοχής
απομονώνει επιλεκτικά τα κύτταρα
βουλιάζει η στιγμή στο μισό άγγιγμα
άγγιγμα ανάσας σε στιγμές θωπείες,
δίχως αφή
το ανθρώπινο μισό και το άλλο μισό του ουρανού
σε ένα σημάδι λυγμού
δεν χωράω στην σκιά μου
σέρνω μαζί
ρήγματα γεμάτα κυκλάμινα
λύνω ανέμους θάβοντας λέξεις,
προσκυνώντας σιωπές
με προσευχές απουσίες
μην νοσταλγείς τους φόβους σκάλισε σε μια πληγή
άναψε μια μικρή φωτιά στο στέρνο
πέτρωσε ο σφυγμός σε εκείνο το κομματάκι ουρανού
που κατάπια κάποτε...
σώπασε και έγινε βυθός...
σαλεύει ο νους, δεν στά 'πανε?
μύρισε νυχτολούλουδο
και ανάψαν τα άστρα στην πλάνη του κόσμου
τα χέρια στις τσέπες, άδειασαν οι χούφτες
στο μικρό αναφιλητό του απόβραδου, στον πιο βαθύ αναστεναγμό της νύχτας...
κρυώνω, ξημέρωσε στο απόσταγμα μιας χαρακιάς...