ακροκέραμο...


Ακροκέραμο το καλοκαίρι στους πρόποδες ενός ήλιου νοσταλγικού
Ρωγμές σε ένα γαλάζιο που στέκει κρυμμένος ένας θυμός
για αυτά που άλλαξαν, για εκείνα που δεν τόλμησαν,
μένοντας σχεδίες επίπεδες στα βαρίδια της γης.
Μοναχικός, περασμένος ο λόγος, να ετοιμάζεσαι για την στιγμή...
την στιγμή σου χωμένη σε ένα πυθάρι του μυαλού.
Η σκέψη αυλή με αρώματα από τα χρόνια εκείνα της ανεμελιάς
με γρατζουνισμένα γόνατα και την ψυχή θύρα σε αιώνια ονειροπαλέματα...
Εκείνη τη βόλτα που μου χρωστάς στα στενά, με μυστικά στο στόμα
με ανάσες στο βήμα, ξοπίσω από την ντροπή της αφής των χεριών.
Γροθιές τ' αστέρια, σε χούφτες θαμμένα την ώρα της εξομολόγησης
του ταπεινωμένου έρωτα στα πόδια του τώρα.
Δεν αναβάλλεται κανένας πόλεμος, μονάχα οι μάχες...
οι μάχες στο ουράνιο φιλί της ύστατης στιγμής των ματιών
που προκλητικά θα σου πούνε μονάχα την αλήθεια... άγγιζέ με...

Επισκέψεις

Αναγνώστες