Σάββατο Δεκέμβρη

μη με ρωτάς, στους δρόμους θα΄μαι
ανάσα με ανάσα
κόπηκαν οι φωνές μας στα όσα ουρλιάξαμε
δεν έχω φωνή ο λαιμός μου χαλασμένο σαξόφωνο
δεν υπήρχε τίποτα εκεί έξω
μονάχα οργή μάτια δίχως βλέμματα
βήματα γύρω από φωτιές
δεν πιάναμε τα χέρια μα τα σηκώναμε ψηλά
θα βρέξει, θαρρώ
τρέξε πνιγόμαστε
μη με φοβάσαι, μια φωνή απλά μέσα σου είμαι
δύο μάτια φοβισμένα, όλος ο δρόμος μια κραυγή
ματωμένα τα γόνατα και το σύνθημα άλλαξε
στα μπαλκόνια άνθρωποι φοβισμένοι
γεράνια του χειμώνα
κράτα σειρά στην γραμμή
δεν νιώθω τον σφυγμό μου, κοίτα τους
στέκονται απέναντι φρούρια, τάχα
είπα στην μάνα μου δεν θα αργήσω
φοβάμαι, πονάει το στέρνο μου
δεν έχω χέρια, σκοτεινιάζει
μη χαθείς κράτα γραμμή στην σειρά
θα πέσει ο ουρανός επάνω μας
το αίμα μας απόψε γέμισε από αστέρια
τα συνθήματα στους τοίχους ζωντανεύουν;
προχώρα, σου λέω, μάτωσε η πλατεία
αναπνέουν οι τοίχοι και βλέμματα που τα κοιτάζουν
είπα στην μάνα δεν θα αργήσω
δεν γιορτάζει κανείς σήμερα
κάποιος μας κοιτά εκεί απέναντι
πείτε στη μάνα μου πως πότε δεν άργησα...


Επισκέψεις

Αναγνώστες