μάγεμα η διαίρεση στην σκιά μιας τελείας
στην μήτρα του ουρανού ένας γκρεμός
μέσα από το γέρμα του γεννιούνται χίμαιρες
ζείδωρη στάλα φωτός το άγγιγμα των βλεφάρων
στο πολέμιο πρόσταγμα ενός φιλιού, άγιος έρωτας
να μας ξεκάνει η εποχή σε μια θολότητα γυαλάκι από βυθό ο φόβος
ξεβράστηκε ναυάγιο
το βλέμμα μεστό δίχως τεχνάσματα ουρλιάζει αλήθειες
θίνα η σκέψη, βούλιαξαν τα βήματα στις επιφάνειες
και δεν μας φτάνει ο πόλεμος
ολόγιομοι στο σφυγμό, ανυπάκουοι, δοσμένοι,
σε ξεχασμένα όνειρα με ποδοβολητά στο συναίσθημα
να σπάμε κομμάτια σε ορίζοντες, σπάζοντας κομμάτια το είναι μας
στο σιωπηλά κραυγαλέο μέσα μας, ανυπόταχτοι,
ανέγγιχτοι στα σύνορα του όλα...
όλος ο κόσμος δύναμη...
και όλος ο κόσμος άρωμα φωτιάς
μας ξέκανε η ελπίδα... με άρωμα δυόσμου...
κατάστηθα μάθαμε να ''πολεμάμε'' εαυτό..