μειδίαμα..

Στ' απολεσθέντα του χρόνου, του καιρού της στιγμής, το καρφί  της απουσίας ξεθωριάζει η
Άνοιξη το τελευταίο της βλέμμα...
Ξεχασμένο μπουκάλι που αδειάζει  στο λιόγερμα της απουσίας, ναυαγούν κάραβια σκέψεις.
Χλωμό κορίτσι με τσακισμένα γόνατα, βλέμμα  άχρωμο στης προσμονής τις ματαιότητες, θολό γυαλί που βγάζει αντίλαλο με σωρό λέξεις.
Μεγάλωσε η θάλασσα και μίκρυνε η στεριά, βαλσάμωσε η σιωπή το πάφλασμα.
Εκείνο το μπορώ με την δύναμη τ' ουρανού, μειδίαμα σπασμένη χορδή η φωνή, γελάει η σκιά, κείτεται η μορφή ενός Χειμώνα σε σύρματα παγίδες.
Σκούριασε η άγκυρα της ώρας σε δείκτες σακατεμένους στην λήθη, κρυφογραμμές σε αλύγιστες αλήθειες του εδώ, θηλιές ανάσες το ξημέρωμα σε σακαταμένο ορίζοντα του εντεταλμένου αύριο.
 

Επισκέψεις

Αναγνώστες