27/2/2014

Κατεβασμένες γρίλιες και τρίζει το φως.. Γυρίζεις από το πουθενά στο τίποτα, πεισμώνεις το χρόνο.
Πυξίδες κολλημένες σε θλιμμένες χαρές και σε χαρούμενες θλίψεις. Στιγμές δυσνόητες, με μια διάχυτη απλότητα παραμονεύουν για σκέψεις..
Αιμοσταγής ανάγκη στο ξεχασμένο της λογικής μήνυμα γρατσουνάει τον τοίχο ''Μην κυνηγάς χίμαιρες". Αγναντεύω ταβάνια να ξορκίσω το φυσικό μέγεθος του εγωισμού.  
Απομακρυσμένη συντρίβω τα σύνορα του στημένου, του φθηνού... Λυαίνω επιφάνειες του ύψους και του βάθους. Μπλέκω κοχύλια στα μαλλιά με σιωπές.. Υμνώ βυθούς με βουβούς ήχους.
Να γεμίσω τα πνευμόνια μου με την λευτεριά της μοναξιάς. 
Σχηματίζω ιδεατές εικόνες, αναδημιουργεί σύνορα ο νούς ξεθωριάζοντας πραγματικότητες. Κρατώντας παρτιτούρες σκαλίζω βήματα που βεβηλώνουν άναρχα ό,τι έχει κατασταλάξει μέσα μου... Υφαίνω μπαλώματα στο θώρακα να μην βγάζουν άχνα τα καλά κρυμμένα.
Ξεκλειδώνω λέξεις, σφυρηλατώ με αποσιωπητικά όσα φοβάμαι.. Δραπετεύω σε περιθώρια υπακούωντας στοικά όσα ψιθυρίζει η σκιά μου... με διατάζω να αντέχω.

Επισκέψεις

Αναγνώστες