ατέρμονη νύχτα....

Ατέρμονη η  νύχτα σαν ποτάμι θυμωμένο, φυγή σε αναμμένα ταβάνια η σκέψη... 

βασίλεψε η σιωπή στο τόσο δα πάτωμα από εξορισμένους έναστρους εγωισμούς... 

Σε εκείνες τις θολές ανάσες από έρωτα και γιασεμί 

να μοιάζουν παροχή ζωής σε φιλιά κλειδωμένα σε αγκαλιές, αποτύπωμα ανάγκης.

Γυαλί το γέλιο να αντανακλά φως σε λίθινες θλίψεις... 

Οι σκιές να γίνονται σώμα και τα σώματα σκιές.
Άνιωθοι λέει γίναμε όλοι και μόνοι, με αναμμένα κεριά να λιώνουν μοναξιές 

με ανοιχτά κρασιά και μονόλογους βραδινών ραδιοφώνων. 

Ξεψυχισμένα ξημερώματα, άλλοτε να θες να γεννηθούν 

και άλλες φορές να μείνουν εκεί κρυμμένα στην μήτρα της νύχτας...