τουλάχιστον πως κάτι βλέπω. Όταν σε σκέφτομαι, μου
λείπεις, κι η φαντασία μας άγρια, γιατί τον πόνο μισώ,
είναι το μόνο.
Αν ποτέ έγραφα γράμμα σ' άγνωστο παραλήπτη, να
ξέρεις πως τα δάκρυα δε μας σκοτώνουν. Εμάς που τη
μοναξιά βαδίσαμε μέχρι του πόθου μας τη σκάλα.
Τι κοιτάμε, φεγγαρόπληκτοι, εφήμεροι οδυνοπόροι;
Η συνέχεια άγνωστη. Μεγάλη η λαχτάρα. Άχρηστο
τ' όνειρο.
Απαλά σε φιλώ όσο λες ακόμα σου λείπω.
(από τα "μικρά κερωτικά" , εκδ. Σαιξπηρικόν)