Με ήττα μοιάζει η νύχτα που χρειάζεται να χαθεί κανείς μέσα της για να βρει το λίγο του.. Σκούρα χρώματα της εκκωφαντικής μου και αναβοσβήνω ρυθμικά το φως.
Υπογραμμίζω σκέψεις και γίνομαι επαίτης τους... Βλέμμα στυλωμένο, νεκρό, μπας και μιλήσουν οι σκιές στον τοίχο. Το τρυφερό πείσμα μου να με βάζω απέναντι και όλα καταλήγουν να μην ακούω, μα και να μην ακούγομαι. Απελπισμένο θάρρος βρίσκω μέσα στην ψυχρότητα μιας αλήθειας, σκέφτομαι. Δεσπόζει αυτή η αναίτια άρνησή μου.
Αυτός ο ιδιαίτερος ήχος του βήματος της αποδοχής του εαυτού μας χαράζει διαδρομές σε πρώτους δεύτερους απολογισμούς. Την ώρα της θλίψης υπάρχει πάντα μια ακαθόριστη επιθυμία στο άφωτο δωμάτιο. Κιγκλίδωμα ο αναστεναγμός του κόσμου, ο καθένας στη νύχτα του.
Είναι ώρες που σε μια παύση βρίσκεται κρυμμένη μια ανυποψίαστα μεγάλη στιγμή.
Δεκτικότητα της μοναξιάς, μα όχι στην επίταξή της. Hθελημένα κρυμμένη, βράδια ολόκληρα, μα οι κρυψώνες ολοφάνερες... με πρόσβαση σε κώδικες που πολλοί μαντεύουν. Κλείνω τα μάτια να έρθει η μυρωδιά εκείνης της οικειότητας του φευγιού σε ό,τι θέλω να ορίζω σαν δρόμο, σαν προορισμό. Γρυλίζει η κούραση και το ηλίθιο χαμόγελο του ταβανιού μου παραλύει τη νύστα... και ανάμεσα στις κλείδες εκεί στο λακάκι του λαιμού να ζεσταίνουν ανάσες και να ακούω μονάχα τον σφυγμό μου... Μέχρι ο Ενεστώτας να γίνει το ξημέρωμα Αόριστος... με αφουγκράζομαι, με παλεύω αδιάκοπα...