Το άρωμα μιας απουσίας να αφήνει υπόσχεση, εφαλτήρια σκέψη στον δρόμο του φευγιού, μια εξαίρεση η βόλτα στα μάτια σου, και το απόγιομα να νοσταλγεί κόκκινους ήλιους που ζεσταίνουν θάλασσες δάκρυα... και η προσμονή κείτεται σε ένα βωμό με σπασμένες χορδές χαράς, ο λυγμός εξουσιάζει τα ασπρόμαυρα πλήκτρα που στάξαν βροχή.
Παράμερα, η σκιά του ανέφικτου και ενός τρεμάμενου θέλω να αγκαλιάζει ανοχές στην ματαιότητα του δειλού χρόνου, που παίζει κρυφτό με στιγμές και ουτοπίες ενός ξεφτισμένου νου, μα δεν μείναν κρυψώνες και όπου με βάλεις τσαλακώνομαι... με εκείνο το χλωμό χαμόγελο που άναρχα με συνοδεύει στις θλίψεις των ματιών μου... συννεφιές ανεξίτηλες και ξοδεύομαι...