Το σκοτάδι να στέκει στο μικρό δωμάτιο. Η ώρα βουβή. Μια ελαφριά ψύχρα να αποκοιμίζει τα δεδομένα μιας έλλειψης... της πιο μεγάλης απουσίας, του ασαφές του αύριο. Να ψάχνω με το βλέμμα αναμμένο και όμως να περισσεύουν σκοτάδια σε ένα σώμα κερί, που το φυσάει το τίποτα και το όλο λιγότερο. Να σαλεύει μονάχα μια σκιά από εκείνο το ξεχασμένο μαζί που κάποτε γκρέμιζε βουνά, που έστεκε δίχως φόβο κανέναν.. που οριοθετούσε τα πεπρωμένα και ό,τι άκυρο θα μπορούσε να στοιχειώσει τον άγιο έρωτα. Δεν έχω μιλιά και λέξεις, σκορπίζω έννοιες φαντάσματα που σέρνουν αυτή την βαριά αλυσίδα μιας σκουριασμένης μοναξιάς που δεν τολμά να ανοίξει τα μάτια σε κανένα φως.. Ηθελημένα κλειδωμένα τα πιο μικρά θαύματα της στιγμής... και μάθε... δεν θα τρέξει ξοπίσω ο χρόνος, δύσκαμπτος, δυσνόητος να γλιστράει από τα ακροδάχτυλα του τώρα. Μονάχα αυτό το γκρίζο θα βουίζει πάντα, μια χαμένη ισορροπία και όμως το σχοινί με αντέχει...