Είναι και αυτή η σκέψη ''υπνόσακος'' που σου κρατάει πίσω τον νου από ξαστεριές, να θυμηθώ να ξεσκονίσω κανένα μεταχειρισμένο συναίσθημα. Αφίξεις νοσταλγίας στο αποτύπωμα του άδειου μπουκαλιού από κρασί, γουλιά και παράκληση, μούδιασμα μνήμης και άχνα...
Παύση μακρόσυρτη, μανταλώνεται η σιωπή ενδόμυχα. Ξεθωριάζουν τα βλέμματα στο πριν, στο τώρα.
Εκπνέω ισορροπίες χαμένες, εισπνέω στοιχειωμένες αστάθειες. Στην έπαρση της μαλωμένης μου στιγμής μετράω αντίστροφα και με βάζω απέναντι. Είναι μέρες που με βάζω απέναντι και παίζω πετροπόλεμο.
Σε αργή κίνηση, με χαρακώνω με ανοχές, ξυράφια αντοχές και μένω ασάλευτη, δίχως βήμα προς τα εμένα, τότε το σκοινί σπάει και πέφτω στο κενό που με τεχνάσματα μου΄΄έχτιζα΄΄ κάτω από τα πόδια μου...ναι! παραδίνομαι....