νοθεύω...

Στην αμφιβολία των θέλω μου να συμβιβάζω τις εμμονές μου... να ορίζω θύμα τον εαυτό μου, να εκδικούμαι σαν θύτης ασάλευτος την ανάγκη μου.. να στέκομαι αφηρημένα στο πάθος μου, ασάλευτα υπάρχω.
Ξέρεις, πονάει η αδιαφορία... ανέκφραστη ελπίδα μοιάζει. Σκούριασα στην απάθεια και μίσησα την ίδια μου την αδιαφορία για το ΖΗΣΕ....και ΝΙΩΣΕ.....

Με τεχνάσματα να νοθεύω τον χρόνο.. να παίρνω ξοπίσω την στιγμή και σαν εγωϊστάκι να την κολλάω στο τέρμα... Επιμονή και υπομονή με ένα ''σάλτα και γαμήσου'' αύριο...τώρα, χτες.
Σαστίζω τον χρόνο με ένα βλέμμα σε χωρίς όρια ορίζοντες.
ΔΕΝ οριοθετούμαι και δεν χαρίζομαι. Ξερνάω ήλιους και κάνω χάρη στο γκρίζο να βάλει συρματόπλεγμα. Με μαύρο και άσπρο "τα έβαζα" κάποτε στους δρόμους της φωτιάς.. εκείνους που δεν είχαν προορισμό, μονάχα διαδρομές...

Στην ανάγκη του έχει μου μια λέξη ασυλλάβιστη ακόμα.. σκουριάσαν τα φωνήεντα και σώπασαν.. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ συναίσθημα..σκάσε μυαλό! Ανελέητα εξαρτώμενη ακόμα με το μαύρο φούτερ, την κούπα του καφέ, την αστείρευτη αιώνια ''εφηβεία'' να μην κάνω θόρυβο, μα πατώντας στις μύτες θα εξοστρακίζω την ησυχία... με βλέμμα καθάριο και καμία υποταγή..
'Ελα και ξέχασες... ονειροπάλεμα να ματώνω το εφήμερο των βολεμένων.. αντέχω και ''σιωπώ''.....