όταν ξεχνιέσαι μέσα σου...

Στέκεις  μπροστά σε μια ευθεία και κοιτάς γύρω σου, σκόρπια όλα...
Σκούζει η ανάμνηση, γριά που αργοπεθαίνει.. και εσύ γίνεσαι ο πόνος της και χαίρεσαι να τα ματώνεις όλα. Το φως τρεμοσβήνει και μετράς από μέσα σου να πάψει να υπάρχει, μαζί με αυτό μετράς και ανάσες, ψιθυρίζεις και παρακαλάς να έρθει το σκοτάδι να τα παγώσει όλα μεμιάς. Μούδιασμα έγινε ο φόβος αλλά όχι πια φραγμός. Σαλεύει η σκέψη, αγωνιά η ματιά. "Ποιο να ήταν το τελευταίο βλέμμα στο χάος της ψυχής", μονολογείς και απλά δεν αντιστέκεσαι, παρακαλάς και κάνεις ευχές στον κάθε παλμό, στον κάθε χτύπο να έρθει η λύτρωση... Γελάς και περιμένεις ανακούφιση. Ξεχνιέσαι και σιγοτραγουδάς χαμένα λόγια.. Σταματάς τα ρολόγια, σταματάς τις μέρες, και παίρνεις απόφαση... βουτάς στο κενό σου και χάνεσαι εκεί.. Κλειδώνεις τις πόρτες και περιμένεις... κανείς δεν θα μπεί.. Να μείνουν τα περασμένα σ'αγαπώ; Όχι, ούτε και αυτά να μείνουν, να μείνει μόνο η σιωπή να σε τυλίξει με ένα σχοινί να σε κρεμάσει, να στήσει χορό σαν παιδικό τραγούδι από τα παλιά... μαζί με την μοναξιά.. Να σου γρατσουνάνε το κουφάρι με ξυράφια λόγια περασμένα..και εσύ να γελάς...
Τα χάνεις.. σίγουρα τα χάνεις. Όλα γκρεμίζουν το είναι και όλα ξαναγεννάνε τον εσωτερικό θάνατο. Μνημόσυνο ελπίδας και ψαλμός μιας χαμένης ψυχής... ένα νεκροταφείο όλα.. Το μυαλό σάλεψε, τά 'χασε πάει... Σκέψεις-πιστόλια στον κρόταφο ξανά και ξανά..ποιος θα πατήσει την σκανδάλη; Παλεύεις..ακροβατείς, παρακαλάς να ναυαγήσεις στο τέλμα... Σέρνεσαι μέσα στα υπολείμματα σου, σπας καθρέπτες και κόβεις μορφές στα χίλια κομμάτια... Ποιον κόβεις; Εσένα, μονάχα εσένα... Παραλήρημα ο πόνος...και όλα ήταν... "το συνηθισμένο λεπτό μιας μέρας"... Πόσα λεπτά έχει μια μέρα; Βγάζω λογαριασμό... και; Η ζωή συνεχίζεται. Ανοίγεις τα μάτια..και πάμε πάλι από την αρχή... Που θα πάει, κάποια στιγμή...θα με λυπηθεί και θα με "σώσει", εκεί στα άδυτα υπόσχομαι να ακολουθήσω τα "βήματα", τότε, τώρα... παρακαλάω όμως... μεγάλη αλήθεια!

Επισκέψεις

Αναγνώστες