Με δυσκολία σέρνω τα πόδια μου έξω από τα σεντόνια... το σώμα βούλιαξε,
το μυαλό δεν κοιμήθηκε μια στάλα. Αποσύρομαι από τον υποτιθέμενο ύπνο, ιδρωμένο φανελάκι, ένα πιάσιμο στον αυχένα και ένα μόνιμο μούδιασμα στην
σκέψη που ισοσκελεί παντού...
Πληγώνω τον πάγκο της κουζίνας με κόκκους
καφέ.. σκέτος αχτύπητος άνευ... μπας και ξεμείνω από νύστα μπας και
ξεμείνω από το ξεθωριασμένο τάχα, όνειρο που ακούμπησα στο
μαξιλάρι.. γουλιά και φευγιό...μα πόση εξάρτηση από C8H10N4O2 (καφείνη)
σκάω στα γέλια..ούτε να το πω μεμιάς δεν μπορώ... το έχω από παιδί να
μπουρδουκλώνω ό,τι δεν καταλαβαίνω.
Κλειδιά..''πανοπλία'' για το ξενέρωμα
και βγαίνω από το καβούκι μου... Μαστιγώνει η καινούρια μέρα. Περπατάω
με τα μουτζουρωμένα σταράκια, πάντα βρίσκω τρόπους να
παλιμπαιδίζω.. Ακούω το ξεκίνημα της μέρας και παρατηρώ... Μασουλάω το
καλαμάκι του καφέ και σαστίζω με τον ήλιο.. τα βήματα μου πάνω στην γη
και τα βαριέμαι.. Κοίτα να δεις που τελικά τα βήματα μας στην γη
βουλιάζουν, όχι τα ονειροπαλέματα.. Κοιτάζω προς στιγμήν τον ουρανό, χλωμός και δίχως υποσχέσεις και αυτή η απεραντοσύνη... τρικλοποδιά στο
μάτι. Από τα χρώματα μας κάνανε να βρίσκουμε ισορροπίες στο
γκρι.
Κόσμος περπατάει και από μέσα του μιλάει.. από έξω μονάχα
ερωτηματικά.. δεν αντέχω τα απροσάρμοστα ερωτηματικά, τα ίσως τεντωμένα
σκοινιά και βαρέθηκα να ακροβατώ ρε φίλε.. Ανθρωπίσκοι με στοιβαγμένες
ελπίδες σε δρόμους. Υπάρχουν οι ρεαλιστές.. ορθοποδιστές και οι άλλοι οι
ονειροκαημένοι και εγώ μαζί.. Να θες να κάνεις ''φασαρία'' για να γίνεις
''ησυχία''.. να μην ανοίγει ρουθούνι και όλοι με τα ίδια βλέμματα στην
ματιά τους να πολεμούν την ματαιότητα του "εδώ" τους.. Για ποιο "εδώ" μου
μιλάς... το ίδιο με χθες; Το κάδρο του αύριο καθρέφτης είναι το τώρα,
ξύπνα!... Πετάγεται... και μια ανυπότακτη σκέψη ψελλίζει αχνά την λέξη
ελπίδα, από την μια κοντοστέκεται ο νους επεξεργάζεται την έννοια και
από την άλλη ξεροκαταπίνει την λέξη εντός.. και γίνεται κόμπος στο
λαιμό. Μας γάμησαν τις ελπίδες, κάτι κουφάρια τους κρέμονται μονάχα σε
ξεχασμένες αισιοδοξίες.. όπως σε πάει η μέρα, όπως σε πάνε τα διαλεγμένα
βήματα.. και τάχα ψάχνουμε για χάρτες.
Ξυπνάω από τις σκέψεις και βγαίνω
από τη κρυψώνα με τα ανείπωτα.. μου δίνω ένα ''χαστούκι'' και με
επαναφέρω: ''δε θα σου κλέψει κανένας το νόημα, ξεκόλλα!'' μουρμουρίζω και
χαμογελώ ασυναίσθητα... Λυτρωτική καμιά φορά η κυκλοθυμία.
Σε όλα
αυτά που αφηνόμαστε με ξεκούμπωτες καρδιές δίχως φόβο, σε αυτά ας μάθουμε
από την αρχή να ελπίζουμε.. ενδόμυχα είναι ο φόβος, τρόμαξέ τον εσύ με
ένα φύσηγμα χαμόγελου στην άχαρη μέρα... και αν χρειαστεί χτύπα το χέρι
στο μαχαίρι, έτσι κι αλλιώς αιμορραγούμε όλοι σε σιωπές... σε αφετηρίες με
ματωμένα γόνατα.. όσο μπορείς ρε, τρέξε με το μυαλό...