Τι είσαι δεν καταλαβαίνω
Ήξερα τον Κλόουν στα παιδιά της Σαλονίκης
Που άφηναν στις πόρτες διάφορα
Χρήματα, φαγητό
Φάρμακα
Ένα ξημέρωμα μου είπες...
Στην λευκή σελίδα ενός ποιήματος
περιπλανώμενοι είμαστε
Οι άνθρωποι ανήκουν σε ό,τι τους κατέχει ως απουσία
Ο λόγος σου αντίλογος δικός μου
Και όλο ξημέρωνε
Για τους δρόμους είπες
Δεν καταλαβαίνω
Φοβάμαι
Είναι και οι τοίχοι γεμάτοι σκιές
Τις νύχτες παίζουμε πετροπόλεμο με τις σκιές μας;
Σώπασα
Μια βόλτα σε εκείνες τις νύχτες, να δω όσα δεν κατάλαβα
Σηκώνουν τα ακροδάχτυλα το βάρος της αφής
Το βλέμμα όσων δεν κοιτάξαμε
Και έκεινα τα μπουκάλια με τ'ανείπωτα
γινήκαν λυγμοί σ' ένα ξημέρωμα
Σε ένα γράμμα σιωπής μονάχα μιλάμε
με παραλήπτη τον ίδιο δρόμο και αριθμό
Δεν καταλαβαίνω
Φοβάμαι
Είπες θα 'ρθεις; Δεν θυμάμαι πια
*στις λέξεις για ανάσες, στο αντάμωμα σε όλα τα τώρα που θα ξημερώσουν
σε εσένα με χρώμα σκιάς