pausa...


Στιγμές  ρωγμές
το συναίσθημα αρμός στο υψωμένο τείχος
της πιο ευάλωτης λέξης μας.
Mερίδιο μιας άρνησης σε τρωτό ουρανό, εκείνη η σιωπή
περνάει τη νοητή γραμμή ενός ήλιου ξοδεμένου.
Η συνοχή του ανείπωτου σβήνοντας το απόβραδο
στο ορμητήριο ενός γκρι.
Δράττομαι ανέπαφα στις αναπνοές του κόσμου,
ο χρόνος κομμάτι της σκιάς μας, σκιάς κυκλάμινου που αιμορραγεί,
στο πόλεμο που στήνουν οι νύχτες μας στο νου.
Παίρνουν μορφές οι σκέψεις και χύνoνται θάλασσες
στην πόλη ασθμαίνοντας τον χειμώνα που έρχεται...
Δεν έχει μέρες αυτή η πόλη, στιγμές δεν έχει μάτια, μα φώτα θαμπά,
ιδρωμένοι δρόμοι και φωτιές σβηστές.

Μίλα, πριν μας κάνουν "κλουβιά".
Το γεράνι σε ένα μπαλκόνι ξέβαψε στον ίσκιο των ανθρώπων.
Οξύμωρες έννοιες στην κυκλοθυμία των στιγμών και όλοι κρυώνουν.

Νιώσε, πριν μας κάνουΜΕ "κελιά".




Επισκέψεις

Αναγνώστες