Πήλινες ρυτίδες και μούδιασμα του αλλόκοτου να καλλωπίζει τις ευθείες του συνηθισμένου.
Νοητές χαρακιές στον χρόνο από εκείνα τα δυνατά γέλια μας, από εκείνα που τολμάς να κρατήσεις για πάντα, σαν την ανεμελιά που νοσταλγικά σε γεμίζει εξουθένωση... μα πληρότητα. Απωλέσθην ο εγκλωβισμός που μας ορίζει απλά σε συνάξεις του φόβου μας.
Σάστισαν οι στιγμές από τα πόσα μπορούν να μυρίσουν δύναμη. Σώοι και αβλαβείς στα τείχη λέξεων... Πόσο μεγάλη αρετή να αντέχεις την απλότητα, να μάθεις να πάλλεσαι με εκείνο το λυγμό που σαλεύει ακόμα μέσα σου, με εκείνο το σημάδι που σου δίνει ακόμα ανάσες.. με ένα βλέμμα αδειανό σαν ορφανεύει από ουρανούς... μα να κοιτά κατάματα ήλιους...