Χαραμ~ίζω....χαραμ~ίζομαι... εγώ
πάλι, το λέω χαραμάδα..Τις λέξεις και τις έννοιες τους, έμαθα να τις ζωγραφίζω... να τους βάζω κοστούμια.
'Ετσι αντέχονται οι λέξεις... χαρά~μι~ΖΩ! Έτσι με ανέχονται (αν~έχοντες) συναισθήματα (συν~αισθήματα). ΑΝ~ΕΧΟΝΤΕΣ ΣΥΝ~ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.. Και όλοι μας είμαστε μη έχοντες αισθήματα, πόσο μάλλον συν... Αλλά έχοντας (έχω~οντας) έχω όντως κενά, μέσα μας στοιβάζουμε κενά να χτίζουν τείχη και ένα βήμα παραπέρα μια ψυχή άβυσσος.
Και πώς να ζωγραφίσω το κενό; Πώς να ζωγραφίσω μια άβυσσο; Και πώς να βάλω κοστούμι στο συναίσθημα, να το ξεγυμνώσω θέλω, να το ξαναζωντανέψω..
Μια ζωγραφιά ξεθωριασμένη στην καρδιά μας το συναίσθημα.
Σκέψεις σκόρπιες με μυρωδιά και γεύση πικρή από καφέ, σκαλίζω μια γρατσουνιά στο τραπέζι και σχηματίζω σύννεφα, γρατσουνιές και σύννεφα σημείο αναφοράς. Πώς να γρατσουνίσεις ουρανούς, πώς να γρατσουνίσεις σύννεφα; Ξέφυγε το βλέμμα από το πάτωμα, κοιτάει τους ουρανούς και για εμένα είναι ουρανοί, δεν είναι ένας αλλά πολλοί... Να, πάλι παλιμπεδίζω! Να αλλάζω μορφή σε βασικές έννοιες, ν' αλλάζω τις λέξεις και να μην μπορώ να ντύσω συναισθήματα... Πόσο δυσκολεύω τα φυσιολογικά και τα θέλω παράδοξα (παρα~την δόξα) και τα παράδοξα να τα θέλω φυσιολογικά... Τι ανόητη λέξη φύση~λογικά. Όχι... συναισθηματίζομαι επικίνδυνα, δεν μ' αρέσουν τα φύση~λογικά... Αν ο ουρανός είναι ουρανοί... φαντάσου πόσο μπορώ να μουτζουρώσω τα φύση~λογικά.
Το αποφάσισα, θα ονειροβατώ! Όνειρο~βατό, όσο άπιαστο και αν είναι εγώ θα σκαρφαλώνω στα συννεφάκια, θα πιάνω όνειρα, μη σου πω θα βρίσκομαι ηθελημένα... (ήθελε ~εμένα) αυτός ο ουρανός, να τον μπαλώσω με λέξεις ντυμένες με κοστούμια, με ξεγυμνωμένα συναισθήματα και ονειροβασίες ηθελημένες στα σύννεφα να καρφιτσώνω μουστάκια στα φύση~λογικά και να συναισθηματίζομαι επικίνδυνα..
Κοιτάζω το εξ~επίτηδες σταματημένο ρολόι. Βρέχει. Δεν θα πάρω ομπρέλα, άνοιξαν οι ουρανοί και μια ψυχή άβυσσος βρήκε και πάλι το ειδωλό της σε μια σταλαγματιά βροχής..