ψυχανέμισμα...

Σκαμμένη η αντοχή στο κλείσιμο ενός ανοίκειου ουρανού,
να στάζει φαιό ''ροδόσταμο'' το τρίξιμο ενός ονείρου...
καθώς απρόσμενα ξεθυμαίνει άρωμα το απόγιομα.

Την ώρα που σαλεύει η δύση... αγχόνη να σε πνίγει η λήθη...
το μίζερο πηγάδι της σκέψης να ''ξιπάζει'' την στιγμή
και ο χρόνος γέφυρα στους αιώνιους αναστεναγμούς μας.
Κόκκινος ο ήλιος που βουλιάζει στο βυθό
και η νιότη της αθωότητάς του, σ' ένα γαλάζιο αλλοτινό. 

Άκρατη ψευδαίσθηση πως φτάσαμε σ' εκείνο το αλαργινό ταξίδι 

που κάνει το βλέμμα...
Απανεμιά η δύναμη του έχει μας, να ουρλιάζει ανοχές, 

να εξιλεώνει δαίμονες, να μετριάζει αντοχές, 

σ' ένα σκαρί που λαξεύει ακόμη ορίζοντες...