Όλα εκείνα που ανταμώνουμε κάθε στιγμή, όλες οι σκέψεις, οι βόλτες του μυαλού και ο χρόνος αμέτοχος παραμονεύει σε Αόριστο και Ενεστώτα ξεθωριάζει τα χιλιοειπωμένα. Εκείνα που ζυγίζεις και τ' άλλα τα απρόσμενα, που σκιάζουν τα δεδομένα. Ο φόβος της χαράς και η αυθεντικότητα της θλίψης, κρυμμένα όλα σε βλέμματα, σε αγγίγματα. Η έπαρση μόλις γεννιέται ένα χαμόγελο και το ψιχάλισμα στα μάτια όταν εκείνο σβήνει. Είναι που δύουν οι φωνές μας και ανταλλάσει στο μέσα μας ενδόμυχα φεγγάρια.. Είναι η αφή του ονείρου με ακροδάχτυλα να χαρακώνει τις ελπίδες.. Είναι ο ρυθμός ανάμεσα στο παγωμένο μας πια στέρνο που σαγηνεύεται από το συναίσθημα και φευγαλέα αλλάζει ρυθμό... Είναι όλα αυτά μαζί, στις ανοχές μιας μέρας που έχω τάσεις φυγής σε μέρη, σε λέξεις που θυμίζουν παιδικές ζωγραφιές μου.. κλειδωμένες μέσα στο νου. Είναι το αναφιλητό, το άγιο δάκρυ του έρωτα. Κοίτα με... κλείνω τα μάτια δίχως κόπο και ακουμπάω το αδύνατο...κουμπώνω αστροφεγγιές και χάνομαι με αλήθειες στο άγγιγμα της πνοής μου.. στους πόρους του ουρανού.. χάθηκα στο είδωλό του...