στους πνεύμονές μας  φυτρώνουν άνθρωποι,
αναπνέουμε σου λέω μέχρι να
επιστρέψουμε την νύχτα στον εαυτό μας ξένοι

δεν σκαρφαλώνεις μέσα μου
έρχεται ο φόβος σου ανυπότακτα,
μας ματώνει τα σαγόνια,

κοινωνείς ευλαβικά
στην ηλεκτρική καρέκλα της εποχής σου, ζωής σου

δίχως
ξεσπάσματα ακολουθώντας την καθημερινή διαδρομή

θα θελα εκείνη που ακολουθεί η βροχή στο πρόσωπο σου φτιάχνοντας μήτρες άνοιξης με γιασεμιά

μείνε όμορφη σαν αφοβία
με την απλότητα που ξεσκίζει το τέχνασμα που κρύβεις στα βλέφαρα

στην ησυχία μιας βραδιάς θα θυμηθεί το σώμα την προσευχή του ποιητή που μεγαλώνει μόνο σαν σπάσει,

αναπνέουν τα πτώματα στα παραπετάσματα,
αν θες ξαναδοκίμασε
με σιγαστήρες

When people run in circles it's a very very
Mad world, mad world