Ευωδιάζει η στιγμή το γέλιο ενός παιδιού στην αντηλιά της θλίψης... στην σκιά του αδίστακτου χρόνου να πολεμάει με ξύλινα σπαθιά η ματαιότητα του χαμένου ονείρου και η ελπίδα να χαρακώνει με λευκό
το γκρίζο της ανυπαρξίας της.
Και σε κοιτά φοβισμένα ο ήλιος, απουσιολόγος του στεγνού ορίζοντα με χαμένες συντεταγμένες σε έναν παλιάτσο ουρανό να φλέγεται για το ονείρεμα,
εκεί που στέκει το βλέμμα και χάνεται αταξίδευτο σε χρώματα και σχήματα του απροσδόκητου, να φλυαρεί με τα θέλω...