κηδειόχαρτο τέλη Απρίλη με κονιάκ θρυμματισμένων άστρων
λικέρ πασχαλιάς με μουρμουρητό στο μπαλκόνι
φτύσε τον κόρφο σου
ελίσσονται οι άνθρωποι σε αυλές, αυλικούς, παρτέρια , έρωτες
και ολα τα κάνουν ποιήματα
αυτοαναφλεξη
ξεπλένω το φλυτζάνι θυμήθηκα εκείνα που δεν άντεχα
στο χαμό τον δικο μου
τον δικο σου και άλλων τόσων
που σώπασαν
μη σπάσουν και άλλα ποιήματα ορκίστηκα
δεν θα πω λέξη μη προδοθω
έχει πιάσει η αϋπνία μου τις ώρες του μη χρόνου σε εκείνο το εσωτερικό σκότωμα ανασαίνοντας το τσάκισμα της επιστροφής στην αθωότητα
δεν υπάρχει κανένα ηλιοβασίλεμα μονάχα ναρκοπέδιο στο βλέμμα μου σαν να ήταν βλέμμα μου στο χάδι μου σαν να ήταν χάδι μου και περπατάω ξυπόλυτη έτοιμη να γίνω μακελειό σε ένα σκουριασμένο σαξόφωνο σε ένα ανοιχτό παράθυρο σε μια ρημαγμένη πρόφαση,
στα ποσά βήματα θα σαλτάρει η παράνοια στην πραγματικότητα και κάθε 8 λεπτά μετράω αντίστροφα να πιάσω το άπειρο
ξεχνάω το μέτρημα, δεν με νοιάζει το μέτρημα, και ψέλλισμα ξανά αντίστροφα μέχρι να ματώσει η γλώσσα μου να μη μπορώ να θυμηθώ,
να πω κρυώνω πληγώνοντας τα πλακάκια
δαγκώνοντας τα γόνατα μου χωρίς καμία ερώτηση χωρίς καμία απάντηση χαϊδεύοντας το τρέμουλο της φλέβας στον κρόταφο την ώρα που σκάει στα γέλια μια ματαιότητα.
*ΥΣΤ Δεκαπέντε 40αρια τσουβάλια χώμα λες και έχω να θάψω κανένα πτώμα στην αυλή ξέρω εγώ
λικέρ πασχαλιάς με μουρμουρητό στο μπαλκόνι
φτύσε τον κόρφο σου
ελίσσονται οι άνθρωποι σε αυλές, αυλικούς, παρτέρια , έρωτες
και ολα τα κάνουν ποιήματα
αυτοαναφλεξη
ξεπλένω το φλυτζάνι θυμήθηκα εκείνα που δεν άντεχα
στο χαμό τον δικο μου
τον δικο σου και άλλων τόσων
που σώπασαν
μη σπάσουν και άλλα ποιήματα ορκίστηκα
δεν θα πω λέξη μη προδοθω
έχει πιάσει η αϋπνία μου τις ώρες του μη χρόνου σε εκείνο το εσωτερικό σκότωμα ανασαίνοντας το τσάκισμα της επιστροφής στην αθωότητα
δεν υπάρχει κανένα ηλιοβασίλεμα μονάχα ναρκοπέδιο στο βλέμμα μου σαν να ήταν βλέμμα μου στο χάδι μου σαν να ήταν χάδι μου και περπατάω ξυπόλυτη έτοιμη να γίνω μακελειό σε ένα σκουριασμένο σαξόφωνο σε ένα ανοιχτό παράθυρο σε μια ρημαγμένη πρόφαση,
στα ποσά βήματα θα σαλτάρει η παράνοια στην πραγματικότητα και κάθε 8 λεπτά μετράω αντίστροφα να πιάσω το άπειρο
ξεχνάω το μέτρημα, δεν με νοιάζει το μέτρημα, και ψέλλισμα ξανά αντίστροφα μέχρι να ματώσει η γλώσσα μου να μη μπορώ να θυμηθώ,
να πω κρυώνω πληγώνοντας τα πλακάκια
δαγκώνοντας τα γόνατα μου χωρίς καμία ερώτηση χωρίς καμία απάντηση χαϊδεύοντας το τρέμουλο της φλέβας στον κρόταφο την ώρα που σκάει στα γέλια μια ματαιότητα.
*ΥΣΤ Δεκαπέντε 40αρια τσουβάλια χώμα λες και έχω να θάψω κανένα πτώμα στην αυλή ξέρω εγώ