στο αισθητό βάθος της παράκρουσης
υπάρχει ένα νησί εκεί στην σάρκα της Σκωτίας
μονάδα μέτρησης της παράνοιας εδώ να μείνεις
προσπαθώντας να συμφιλιώσω την εγκατάλειψη
με μια εσωτερική εγ(κατάληψη)
στο σώμα των συνειδητοποιήσεων μας ξεγελάνε οι άνθρωποι από πάντα
οι απώλειες μας, πλάθουν τον χρόνο και έμενα μου τον ορίζει μια ξεχασμένη Αμοργό
όταν όλοι θα επιστρέφουν εμείς θα φεύγουμε στο χα πει
ζαρωμένοι ναυτικοί με άγκυρες στα μάτια στο στόμα λιγοστές κουβέντες
πνιγμένες αλήθειες ρυτιδιασμένες , χέρια σκληρά, βήμα βαρύ,
σημεία του χάρτη για μέτωπο και το χαμόγελο με απόσταση ποθητό, ξερό σαν στεριά που δεν την έχει λαβώσει ποτέ καμιά θάλασσα
το κέντρο βάρος του κόσμου είναι ό,τι δεν θα καταλάβουμε ποτέ
να σταματήσουμε να μας μετράμε
οι αποστάσεις μηδενίζονται οι απουσίες όχι
μέρες μηδενισμού δίχως επανεκκίνηση χρειάζεται να το αποφασίζουμε πριν πάρουμε ανάσα
μοιάζει γελοία στο τέλος η αφορμή
κρατάει η αναβλητικότητα της αυταπάτης και όλα μια άσκηση προσομοίωσης
ξεχνιέται η μέρα στον θόρυβο των βλεφάρων μπροστά σε μια καρτ ποστάλ
το εδώ κλεισμένο αεροστεγώς σε ένα δεν ξέρω τίποτα
καταπίνω φορμόλη να κρατήσω ζωντανά κύτταρα ενός ανάποδου χαμόγελου
πόλεμος που γιγαντώνεται χαιδεύοντας στοικά τις ρίζες στη συρραφή μιας πτώσης
να σταματήσουμε να μας μετράμε
είναι σίγουρο πια ματώνουν οι άνθρωποι στις ησυχίες