προς εξάντληση

ο καιρός θυμίζει παλιά ημερολόγια
σκόνταψαν οι αέρηδες στα βήματα των ανθρώπων και οι διαδρομές μας άλλαξαν
κουβαλώντας ασυμβατότητες στην ραχοκοκαλιά
μεσοσπονδύλιο μεσοδιάστημα το κενό
ανάμεσα σε πραγματικότητα και ενδόμυχης διάστασης
προσαρμογή της ανάγκης σε μηδενιστική προοπτική
κάνοντας το αμφίβολο υπαρκτό
από βούληση ο παρατατικός του είμαι
το υπόλοιπο ημέρας δείχνει βροχή, το διαφεύγω θα έπρεπε να έχει παθητική μετοχή
παύση στην ανάσα του γίγνεσθαι και χρονική αντικατάσταση αυτού
οι μέρες που αντέχουμε είναι αυτές που απουσιάζουμε
ο ήλιος μοιάζει με χειροβομβίδα του χειμώνα
τοποθετώ νικοτίνη μέσα μου και νιώθω την ζαλάδα στα πνευμόνια
μας αδειάζουν οι μέρες, δεν εκπλήσσομαι
ο πιο όμορφος χρόνος είναι ο απροσάρμοστος
με δωμάτια Έιμς μοιάζει η σκέψη
η αφέλεια πάντα ήταν εποχή
μια βόλτα στο ξεθωριασμένο λιμάνι που κάποτε υπήρχε για βλέμμα
το σούρουπο ναι, είναι άνθρωπος, ξεχασμένος σε λιμάνι, στην ειρωνική διάθεση μιας Κυριακής
ο λυγμός είναι χρώμα στο φαινόμενο της Φάτα Μοργκάνα
βάσανο να απομυθοποιείς τον ωκεανό στο συννοθύλευμα του ανένταχτου ουρανού
λες και μπορεί να οριοθετήσεις την ψευδαίσθηση
μια χούφτα ηλιοβασίλεμα σε ένα ακίνητο γκρι
αφαιρετικότητα σε μια γουλιά χαμόγελο, μια πρέζα κυνισμού
και ο Waits αναρωτιέται
προσπαθώ να συναρμολογήσω ανθρώπους μέσα μου και πάντα βρέχει
ο φλεβόκομβός μου άναρχος, βρίσκεται σε σημείο του χάρτη και σε άνθρωπο
παυσίπονα για όσα έχουμε σκοτώσει
τα βράδια μας γέμισαν θυμούς
γέννησαν οι νύχτες ψυχαναγκασμούς, ψυχοτρόπα και ξέμπαρκους εγωισμούς
καταπίνοντας χρονοδιακόπτες μπας και γίνουμε άνθρωποι
ένα εσωτερικό ρολόι που πάει δυο ώρες πίσω ψάχνοντας την αφορμή
ήσυχα και αδιάφορα κάποια στιγμή η αναμονή θα βγάλει το περίστροφο και θα μας πυροβολήσει
ατροπίνη για όλα, λες και θα δίσταζε ποτέ η αγάπη
η φυγή είναι πολλές φορές "νιώθω", που παραμένει κλειδωμένο στις αρθρώσεις
σε μια κενή αντίδραση να θέσουμε συρματόπλεγμα γύρω από ό,τι νομίζει ο καθένας
όποιος προσπαθεί να μας αποδείξει ας πάρει την ευθύνη
ας είναι η υπόσχεση να μας δείξει τον δρόμο
χειμώνιασε ενσυναίσθηση, σταματάει στο ίδιο σημείο και αναπνέει
προς εξάντληση, στο magic bus της λήθης
να κρυφτούμε στην στιγμή εκεί που θα κοιμηθεί ο χειμώνας














Επισκέψεις

Αναγνώστες