παιδιά δαγκώναμε τα χέρια μας σχηματίζοντας ρολόγια με ανάσες και σάλιο
μετέωροι μείναμε, άνθρωποι γεωμετρικά σχήματα, με βυθούς στις φλέβες να κυλάνε,σου δαγκώνουν τον λαιμό, σου γλείφουν το πρόσωπο χωρίς να σε κοιτάνε στα μάτια
-κοίταξέ με αν τολμάς
σου ξηλώνουν την στιγμή, μέσα από το δέρμα που δεν τους χωράει πια ράβοντας πάνω σου συναισθήματα σάβανα αναπνέοντας κραυγές μέσα στο στόμα σου, κουφάρια λέξεις ντυμένα με τον στιγμιαίο οργασμό της δικής τους αλήθειας
-αν τολμάς κοίταξέ με
φτύσε μου τις πληγές
η προστακτική του αυτιστικού εαυτού πραγματώνεται στην πιο δειλή τους
σκουριασμένη ανάσα
-κοίταξέ με αν τολμάς
πονάει η αγκαλιά αν δεν την αντέχεις πιο πολύ και από τον θάνατο
αυτοκαταστροφική η καλά κρυμμένη θλίψη στα πιο ορατά σημεία του γαμιόλη εγωισμού
αντί για χέρια ανοιχτά μονάχα τείχη,εκεί στο μέρος της καρδιάς μη με ακουμπάς παγώνω
άγγιξέ με αν τολμάς
δεν θα πιάσεις ποτέ σου σφυγμό
άρρυθμη, προσπαθώ να γράψω τρώγοντας τις σάρκες μου ματώνοντας τα δάχτυλά μου
σαν να μπαίνεις μέσα μου δυνατά παλεύοντας με τον πόνο της ηδονής μου
ατυπία κυττάρων, παγωμένα κορμιά και ο οργασμός μας γεννιέται θάνατος
μεταχειρισμένο το φως της μέρας ψάχνοντας την ώρα της δύσης να μας προφτάσω ζωντανούς
-ο ήλιος εδώ είναι τιμωρός, κι αυτός το θέλει- μην ψιθυρίζεις
*επιθετικός προσδιορισμός θα ναι μωρό μου πάντα ο ουρανός να μας γαμάει τον ορίζοντα