περνάει ο χρόνος
ίσκιος και ουρανός καθρέφτης το βλέμμα μισοάδειο
δεν ξέρουμε από δρόμους σου λέω
καρφωμένα πόδια, ένα κελί το στέρνο γέμισε φωνές
ηλιοβασίλεμα σκουριασμένο σ' ένα ζευγάρι χέρια
δεν ξέρουμε από δρόμους σου λέω
ανάσες άρνηση και ένας βυθός χαμένος σε ένα πρόσωπο
μας χλευάζει μια χαρά, η φωνή σπάει κομμάτια
δεν ξέρουμε από δρόμους σου λέω
η ανάσα του χειμώνα λησμονιά
ορίζοντας μπλεγμένος στο δέρμα με προορισμό τις αληθινές μας ανάσες
στην στιγμή της πραγμάτωσης εκεί να με πηγαίνεις
μας ορίζει το χαμένο βήμα
σώπα ίσως νικήσουμε τα τρένα απόψε
μου είπανε για ένα γέλιο που μοιάζει καράβι
δεν ξέρουμε από δρόμους σου λέω
ντυνόμαστε σκοτάδια καταπίνοντας κλειδιά
λαθραίες οι λέξεις στο συρτάρι των απολεσθέντων
ένα στύλο να γράφεις πάνω μου, να κρυφογελάς, με μοναδικό αντάλλαγμα ένα βλέμμα
είναι μέρες που έχω μόνο τα χέρια σου
μας δάνεισε η στιγμή λίγο από τον χρόνο της και ξεχαστήκαμε σε δυο γραμμές
δεν ξέρουμε από δρόμους σου λέω
να αφήνεις σημειώματα
με μικραίνει ο νους με τσακίζει μια θάλασσα
αναφιλητό και ένα ξημέρωμα στα παγωμένα μας δάχτυλα
να αφήνεις σημειώματα
είναι νύχτες που επιβιώνουν μονάχα οι σκιές μας
*στον φυσικό του παραλήπτη