άδηλες αναπνοές


Λειψός ο χρόνος στήνοντας καρτέρι σε μια στιγμή χνούδι. Ιστίο η σκέψη, χαμένη πυξίδα το ''ταξίδι'' που δεν αγγίξαμε ποτέ.
Αγναντεύοντας φόβους, με χρώμα γαλάζιο και κόκκινο,στο χρώμα ενός φάρου που στέκει φρουρός, στην ξηρασία μιας ανίκητης σιωπής.
Τα χνάρια νότισαν με λέξεις δίχως δέρμα τον παφλασμό της νύχτας και στα σκοτάδια μας άνιωθοι και μοιάζει η σκιά μας θάλασσα στην ηχώ ενός "ναυαγισμένου" βυθού, κλειδωμένοι σε κύματα.
Μόνο τα κύματα συγχωρούν, μόνο τα κύματα ξεπλένουν ματαιότητες, μόνο τα κύματα σπάνε σιωπές, μόνο τα κύματα αγγίζουν βυθούς με ευλάβεια.
Στεριές ανυπότακτες, ορίζοντες αναρχικοί στο απολίθωμα ενός ηλιοβασιλέματος που θα θέλαμε για βλέμμα. Ένα βλέμμα, μια αφή, μια ανάγκη, μια υπόσχεση, ραγισμένες φιγούρες σε κενή υπόσταση, γκρεμοί με υποψία κυκλάμινου μοιάζουμε.
Την ευθραυστότητα την υψώνεις στα πατώματα, την γκρεμίζεις σε ουρανούς. Με γρατσουνάω δίχως έλεος ενδόμυχα, με καμουφλάρω, με βρίσκω, με χάνω και αυτή η χλωμάδα μου, ξεγελάει το πιο βαθύ μου πράσινο... πόσο να χωρέσει σ' ένα ζευγάρι μάτια;
Αιωρούμενοι από ένα άδειο ταβάνι με άδηλες αναπνοές σε ό,τι απέμεινε από το ρολόι ενός ξεκούρδιστου χρόνου, ραμμένες σκιές τα κορμιά μας στο λιόγερμα μιας πιθανότητας.

Επισκέψεις

Αναγνώστες