ράγισμα....

στην κορνίζα ενός βλέμματος
τοπίο η εσωτερικότητα ασθμαίνοντας μονοπάτια
δρόμους λεύτερους, ταξίδια, διαδρομές, πυξίδες
φυλλωσιά τα βλέφαρα σκεπάζουν ερμηνείες
μη προδίδοντας μπόρες, κρύβοντας συννεφιές
διανύω σταγόνες, ψιχάλες σιωπής
"οχλαγωγία" μιας σκέψης λιγοψυχεί στιγμές
μυστικοπάθεια ενός βυθισμένου ουρανού
"αυτόχειρας" στις εκπνοές ενός γαλάζιου, στις αναπνοές ενός λευκού
στο λίγωμα ενός πολέμιου γκρίζου...
ένθερμοι ορίζοντες γεμίζουν ένα "τώρα", επουλώνουν ένα "μετά"
καυχιούνται με ένα "γιατί", χαρακώνουν με ένα "ίσως"
αλώβητος ο χρόνος, εκστασιασμένος κλέφτης μοιάζει
προδίδοντας την ίδια την σκιά του, σε ξεχαρβαλωμένες κλεψύδρες,
σε σπασμένες χορδές αντιλάλων της φωνής μας...
κλεισμένοι απόηχοι, σε μια χούφτα κοχύλια ό,τι ψιθυρίσαμε δειλά,
ό,τι ουρλιάξαμε σε εκείνη την κορνίζα του εαυτού μας
σε φιλμ νουάρ θερινού σινεμά, σε πόστερ ρετρό, με σαστισμένα χαμόγελα...
στην άχνα ενός σπασμένου καθρέφτη, που αν κοιτάξεις στέκει βουβό ένα ραγισμένο ηλιοβασίλεμα. Μας φοβάμαι...