"χωμάτινος" αχός στις τελευταίες ραφές της μέρας
δριμύς ο ουρανός ''γρατζουνάει ασπρόμαυρες'' λιακάδες
στα σφαλιστά παράθυρα "στο μέτωπο" μιας γειτονιάς
θαρρεύομαι στο πρώτο "ξημέρωμα" εντός, οριοθετώντας
ακραία μια ηλιακτίδα, σε εκείνο τον τοίχο
μικραίνοντας την σκιά του, αποθαρρύνοντας την άμυνα του
φως πληγώνει το σκοτάδι σε σπαρμένα σκαλιά
στο κλεφτό φιλί, στο σάστισμα του απόβραδου
σ΄ ένα αγιόκλημα που γέρνει, να δώσει πνοή
στη μυρωδιά του αέρα...
σφαλιστά παράθυρα γίναν κελιά στον φόβο του αύριο
μέσα από το βλέμμα σου, την στιγμή που μες στην χούφτα έκλεισες
μια στιγμή από εσένα...
στον ακάλυπτο, ψίθυρος, ν' ανοίξεις τους πόρους της σιωπής σου
όχι λέξεις στα μάτια μόνο ...
*στον φυσικό παραλήπτη με μια χούφτα βλέμμα