ένα κοχύλι μάζεψε την φωνή μου
ένας κόκος άμμου την αφή μου
ένα σακαταμένο κούτσουρο τον ίσκιο μιας λησμονιάς
ένας άχαρος ήλιος έκλεψε ότι δεν αντέχω κοιτώ κατάματα
το κλειδί, στο μαβί των ματιών, ξεχάστηκε, στο ξεπεσμένο ηλιοβασίλεμα
κάτω από μια πέτρα η καρδιά , να γίνει όσα μισούσα
σ΄ ένα βυθό το νυχτολούλουδο και την φωνή μου σαν σε γραμμόφωνο
στους αέρηδες τις ραγισμένες υποσχέσεις, να γίνουν χίλια κομμάτια, σκόρπισα,
να βγούν από τη φυλακή της πιο ατίθασης στιγμής τους
ξερίζωσα, όσες λέξεις μπόρεσα, δεν τιμωρούνται οι σκέψεις, δεν το ΄ξερες?
πονάνε οι κλειδώσεις σαν ματώσω τις έννοιες
πονάνε οι σκέψεις σαν κρυφτώ στις κλειδώσεις
σαν σε ζωγραφίσει η θλίψη σκιά της γίνεσαι
σκουριά και άγκυρα η μοναξιά σε δένει στο λιμάνι
στο λιόγερμα να χαρακώσω ένα ποίημα, στον πιο καθάριο ουρανό
σάβανα οι μέρες και οι αλήθειες σκιές ανυπότακτες
βήματα χωμάτινα και το χαμόγελο σπασμένο
χαρτογράφησα στο σώμα μου όσα ταξίδια θα θέλα να γίνω
σ΄ ένα φάρο θα' μαι, μην με ψάχνετε, θα έχω χαθεί μέσα μου
ένας αντίλαλος να μας θυμίζει τον ήχο των κυμάτων, σε ασάλευτη θάλασσα
το γαλάζιο να μας σκεπάζει το στέρνο
σημάδεψε τον λαίμο μου, σε εκείνο το λακάκι, που μοιάζει πανί
με εκπνέω,αλυσίδα ανάσες, κλείνω τα βλέφαρα πάρε με
να φεύγαμε σε όχι δανεικά σώματα....κουράστηκα και βυθίζομαι..
βαθιά στον ουρανό μα πιο ψηλά στην κόλαση ....