Σημαδεμένοι με μια πνοή στο στέρνο, σε μια άνοδο, σκαρφαλωμένες ψυχές με δεμένα σκοινιά μαριονέτες της σκιάς μας.
Σε μια αρπαγή της στιγμής, ενός άτρωτου εγωϊσμού, ενός λιτού φόβου. Αφιλόξενοι σε αβυσσαλέους, πολέμιους, θνητούς χρόνους.
Ο θάνατος μιας ξεθωριασμένης σκέψης, σαν ξεψυχάει εκεί από πάντα, σαν να μην ήτανε πουθενά, ποτέ.
Σε εκείνα που ορθώνονται μέσα μας, εκείνα που μας κρατάνε ακόμα ζωντανούς αποτυπώνουμε με σκουριά τις χαρές μας.
Σε ένα σώμα μολυβένιο, σε ένα μυαλό γεμάτο ξόρκια. Γαντζωνόμαστε από ''σύννεφα'' στιγμές σε κυκλάκια από καπνό, ανθρωπάκια με ερωτηματικά μοιάζουν, όμορφα καίγονται οι ψυχές τους.
Το χειρότερο συναίσθημα είναι το "ίσως". Το χειρότερο συναπάντημα είναι το πελώριο ερωτηματικό μέσα στα κεφάλια, που μας κόβει ανάσες από τις σκέψεις. Και αυτή η νύχτα μας γεννά, όσο και μας σκοτώνει.
Ακουμπώντας τους κόμπους μιας μελαγχολίας, στην αφή μιας αφημένης λησμονιάς, πάνω στο μέτωπο, σαν σε στερνό φιλί ανάγκης, δοσμένης μέσα από τα ξεραμένα χείλη της σιωπής που λεκιάζει τις λέξεις μας.