Στα σκουριασμένα ρολόγια μιας εποχής υποτάσσοντας το ανελέητο συναίσθημα...
Είναι η εποχή του μή έχοντος πίστη σε κανένα συναίσθημα, σε κανένα δόλιο έρωτα, σαν κάδρο καημένο, που πεθαίνει σε τοίχο ψυχιατρείου.
Και αυτή η γαλήνη τ' ουρανού το απόβραδο σαν πόλεμος που τέλειωσε με δίχως μάχες...
Η ραγισμένη κούπα όσο και η σκέψη, τα γυαλιά, ο ίδιος δίσκος γρατζουνάει εδώ και μέρες, λέξεις σπασμένες, μάχη με καφεΐνη και αυπνία. Αυτό το φως σαν ξημερώνει κάνει την ζημιά, αποκαΐδια η μέρα...
Και σβήνει η μέρα στα χαρακώματα της πιο μεγάλης μοναξιάς που έχει η γραφίδα. Σε λέξεις που παλεύουν να βγουν μα δεν βγάζουν άχνα, στα χαμηλωμένα φώτα της πόλης αιμορραγώντας, σε κάθε τι οικείο τους να τρομάζουν κοιτώντας τις σκιές τους σε προστακτικές βυθισμένες σε χαρτιά.
Τα βήματα της ξεχαρβαλωμένης λήθης ν' αλλάξουν από κάθε τι χαμένο, χάρτινο, με μια φωτιά.
Ότι έκρυβε η καρδιά να βρει αλήθεια, ο ουρανός ν' αλλάξει φάτσα, βαρέθηκα και το γαμώτο μου ζωγράφισε εξόδους κινδύνου... εν αγνοία μου... σπασμένο κουρδιστήρι και ο ''κλόουν'' απέδρασε.