Βούλιαξε ο Απρίλης... σαν ξεχασμένο Φθινόπωρο.
Κλειδωμένη λέξη σε ένα σπιρτόκουτο φυλακίζοντας μια έννοια, σαν σε κελί συναίσθημα ζητώντας σφυγμό... αντί ''νεκρικής ακολουθίας''.
Αμήχανου παιδιού χαμένες λέξεις, απαγχονίζοντας σαστισμένους ουρανούς από βροχή και γκρίζο.
Στην ανέλπιδη ικεσία της μέρας βρίσκοντας το θράσος μιας μελαγχολίας...
Στό 'χα πει, στο κοίταγμα μιας προσμονής σπάνε οι σιωπές, κείτονται, σύννεφα σε τρεμάμενες ευχές.. σταλαγματιές σε θάλασσα ορίζοντα.
Σκούριασαν τα μάτια σε ανάσες ψιχάλας.. θυμάσαι; σκιά εαυτού...
Ολόγιομος ήλιος θλίψης, απόσταγμα λιακάδας, φεγγάρια με σάβανα...
Την υπόκλιση μες τους βυθούς ποιός να αντέξει...σωπαίνω βλέφαρα, είναι οι σιωπές που καθηλώνουν, πνοές, σε κούτσουρα πυξίδες θάλασσας...
Να μη δειλιάζεις ποτέ σου σε καμιά λέξη, αν μαζέψω όλα τα φωνήεντα και τα ΄΄φυσήξω΄΄ στον ουρανό...το λες και κραυγή σωπαίνοντας..
Πόσο χρόνο παίρνει να απαγκιστρωθώ από την στιγμή... ξεχάστηκα σε μια χούφτα ανάγκης..σου!