σε εκείνη την λέξη....

Ένα κοχύλι κλείνει τον ίσκιο σου, μια χούφτα ουρανού χωράει τη βοή του κόσμου.. σε μια ανάγκη ενοχική χωράει το λύγισμα των ποδιών μου, ματωμένοι ήχοι σε διχασμένες λέξεις, παγωμένες, τα δαχτυλά μου ιδρώνουν... χαμήλωσα το βλέμμα να μην με δω και οι στάλες μου ποτίζουν φοβισμένα γράμματα, ''οξείδωση'' του λευκού καρτερώντας το ξέσπασμα της λήθης σε μια μονάχα μολυβιά.
Σπασμένα μπουκάλια με σφραγισμένα μηνύματα, μια θάλασσα γυαλιά... κέρινα σιωπηλή.
Αυτό το κόκκινο αντί γαλάζιου, λυγμός βαμμένος, σωθήκανε τα χρώματα. Λείψανο η σκιά μιας καρδιάς από άμμο, χιλιοφορεμένα σάβανα αντοχής. Καρτερικά  η κλεψύδρα της, σαν σκιάχτρο να τρομάζει τον χρόνο... ξορκίζοντας ανάσες, καταπίνοντας φωτιές.. και ο ήλιος γελωτοποιός που κάποτε πίστευε σε εκείνη την λέξη.. Στέκει γυμνός ένας σακάτης ουρανός καθρέφτης για όλα εκείνα που σώπασαν για εκείνα που γινήκαν πέτρα για την πολέμια χαρά που αιμορραγεί σε εκείνη την λέξη....
Ξέχασα να νοσταλγώ, η νίκη σου άγκυρα... ''βυθίζομαι '' στο βήμα μου ξοπίσω από στιγμές, σαλεύει η νύχτα, ριγώ στα σκοτεινά, να με γεμίσω φως στην ξεχασμένη σκιά σου φοβάμαι...

Επισκέψεις

Αναγνώστες