Η θυσία μιας προσμονής ματώνει ότι σαλεύει να σου μοιάσει
Ο Ιούδας που κουβαλάς κλαίει για εσένα, για εμένα...
Μάτωσα ουρανούς καίγοντας γη για έναν όρκο σκουριασμένο
σ' ένα σταυρό κρέμεται, πεθαίνει το άσπρο μου...
Πλύνε μου τα μάτια με μια στάλα βροχής να ξαναγίνω χώμα
Βαραίνει η λησμονιά τα καρφιά σου, μα νόσταλγησα μια αλήθεια θάλασσα..
Η στιγμή ενός αντίο που σκεπάζει σαν σάβανο και η σκιά ενός πεθαμένου χαμόγελου
με σκορπίζει, σκιά γίνομαι, θυμάσαι; σκιά, χώμα, νερό και πλάθομαι με μοναξιά.
Στ' ακροδάχτυλα μου θυμάμαι να αναπνέεις, να φιλάς τις βροχές των ματιών μου, έσταξε αίμα το σύννεφο σ' ένα ηλιοβασίλεμα που δεν ήρθε ποτέ...
Στους λυγμούς που γίνανε κρασί, στην λαγνεία ενός νεκρού ουρανού εκπνέω...
ήσουν ουρανός, θυμάσαι;
ΟΧΙ..