''εμού του ιδίου''

σε εκείνα τα φοβισμένα μάτια
στο σπάσιμο του μολυβιού καθώς σκαλίζει λέξεις
που γινήκαν πληγές
Μ'ανταμώνω...
στο λερωμένο μου στέρνο από το βάρος
μιας ξεχασμένης σκιάς...
ξοπίσω από στιγμές ψιλαφώντας ότι μπορώ να αντέξω δίχως να δώ...
Σ'άνταμώνω...
στο κλάμα της νύχτας εκπνέοντας μέρα
Λογαριάζομαι...
στο ξέσπασμα μιας αρχής, στα αναπόφασιστα μου κύτταρα
Προδίδοντας χρόνο...
στον επιθανάτιο ρόγχο ενός ολόγιομου
Λαξεύω ανάσες...
σε ότι μου μοιάζει με ζωή
αγαπώ Ιούδες...