Μ' ένα παζαρεμένο συναίσθημα
έστεκες ΄΄γυμνός΄΄, με προσμονές φεγγάρια.
Σε ένα κουφάρι σώμα
τυλιγόμουν στους ήλιους σου...
Σπάζαν τα βήματα κομμάτια στα λίγα
τετραγωνικά της ανάσας σου..
Κι εγώ, απ' τα χείλη κρεμάμενη, κι
εγκλωβισμένο ανελέητα το βλέμμα σε μια πνοή βροχής, σου κράτησα φυλαχτό
μια στάλα να πιες αλμύρα, σ' ένα άρωμα ανάγκης φτηνό.. σε ένα σκοτάδι
πειραγμένο δίχως κανόνες, καθώς γινόσουν ξεκούρδιστος χρόνος και μάζευες
το χαοτικό μου γίγνεσθαι.