άχνα...

Είναι φορές που απλά κομπιάζω... ποιος θα μου λύσει τον κόμπο στο λαιμό...

Ναυάγιο η ανάσα σ' ένα μικρό λακάκι,

μα οι πόροι του δέρματος αναπνέουν μέσα από όσα χωράνε σε ένα βλέμμα, εκείνο που αντικρίζει το χρώμα τ' ουρανού σου...

Στον ήλιο σου  γέρνει μια σιγαλιά σαν αγκαλιά και άρωμα αγάπης ξεθυμαίνει την άγρια θλίψη...

Στις πτυχώσεις μιας αγέλαστης στιγμής σκορπίζω λησμονιά σε μια μονάχα πληγή... εκείνη που κομματιάζει, ενδόμυχα, τον δικό μου καθρέπτη που ψάχνει χαμένα είδωλα...

Σακατεμένη η νύχτα 

ψάχνει να σωθεί από ένα κομμάτι φως. 
Γρύλιες κλειστές και η συμφωνία με το ξημέρωμα ισότιμη...

Το απόβραδο θα σε αναπνέω... μα σαν ''ματώσει'' ο ήλιος την αυγή, θα αιμορραγώ στη λήθη... 

(σε εσένα, που μου ξενυχτάς σφυγμό και σκέψη)