Στην αυταπάρνηση
μιας ανάγκης, σε χιλιόμετρα τοίχων στενεύουν τα σύνορα του νου.
Λιμοκτονούν οι σκέψεις. Βυθίζομαι σε εγκράτειες να μη μεθάω τα φεγγάρια.
Όχλος φόβων που σε κοιτούν κατάματα. Συλλογιέμαι... οι αγάπες δεν μαραίνονται στα σκοτάδια, μα απογειώνονται. Λούζονται στο φως τα σκοτάδια σαν τα μοιράζεσαι.
Σε εκείνο το χαμόγελο που μυρίζει "θάνατο" σαν αισθανθείς την αφή του ενδόμυχα... θάμβος!
Στόν ώμο του συναισθήματος αφήνεται η στιγμή, απαγχονίζει τον χρόνο. Μετράς το άπειρο. Κλειδωμένο το βλέμμα σε δύο μάτια, το χάδι σκορπίζεται μονάχα σε ένα ζευγάρι χέρια.
Το άγγιγμα κρυμμένο σε χαρακώματα ασθμαίνεται αρώματα οικεία. Το φιλί αναπνέει μονάχα από ένα στόμα... και οι λέξεις στέκουν ανίκανες, βουβές να μαστιγώνουν την δύναμη του ανείπωτου διάολε!... Το σώμα κλαρί σαστισμένο υπάρχει μέσα από ξένους πόρους. Αποτύπωμα νύχτας κάτω από όσα θέλησαν τα βλέφαρα να κρύψουν... ''βρέχει'' σιωπές...
Όχλος φόβων που σε κοιτούν κατάματα. Συλλογιέμαι... οι αγάπες δεν μαραίνονται στα σκοτάδια, μα απογειώνονται. Λούζονται στο φως τα σκοτάδια σαν τα μοιράζεσαι.
Σε εκείνο το χαμόγελο που μυρίζει "θάνατο" σαν αισθανθείς την αφή του ενδόμυχα... θάμβος!
Στόν ώμο του συναισθήματος αφήνεται η στιγμή, απαγχονίζει τον χρόνο. Μετράς το άπειρο. Κλειδωμένο το βλέμμα σε δύο μάτια, το χάδι σκορπίζεται μονάχα σε ένα ζευγάρι χέρια.
Το άγγιγμα κρυμμένο σε χαρακώματα ασθμαίνεται αρώματα οικεία. Το φιλί αναπνέει μονάχα από ένα στόμα... και οι λέξεις στέκουν ανίκανες, βουβές να μαστιγώνουν την δύναμη του ανείπωτου διάολε!... Το σώμα κλαρί σαστισμένο υπάρχει μέσα από ξένους πόρους. Αποτύπωμα νύχτας κάτω από όσα θέλησαν τα βλέφαρα να κρύψουν... ''βρέχει'' σιωπές...