Σημαδεύεται ο χρόνος με χνάρια που θυμίζουν απουσίες. Ένα βήμα μπρος, ένα πίσω, πολέμιος ο εγωισμός στήνει παγίδες. Με έπαρση η σκέψη λαβώνει αντοχές. Πικρή γεύση καφέ σαν χώμα στα χείλη. Πικρή γεύση η ήττα σημαδεύει την καρδιά που στέκει στα γόνατα προσπαθώντας να ορθώσει ανάστημα.
Αν σου ματώσουν τις λέξεις αιμορραγείς και στις σιωπές. Κρύβοντας επιμελώς τις ρωγμές ενδόμυχα κλειδώνεσαι σε τοίχους, ταβάνια, πατώματα. Είναι η τροχιά του άχαρου καιρού μες στο εφήμερο που εξουθενώνει, αντανάκλαση σε ένα βλέμμα απολίθωμα που θλίβεται.
Ο λυγμός πίσω από τα βλέφαρα, σαν στάξει η θλίψη τις ανάσες της, καθάρια υψώνεται η ματιά. Προσμένοντας αθόρυβα συνταξιδεύω με μια μοναξιά πότε στο άπειρο, πότε στο φόβο.
Στα απολεσθέντα της διαδρομής το συναίσθημα, απουσιολόγος με α στερητικό σκουριάζει, παγώνει τα ακροδάχτυλα. Κρατιέται σαν άστρο εκτός τροχιάς, έτσι, ηθελημένα μοναχικά με στείρες σιωπές για ένα ΚΡΙΜΑ για ένα ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ...
Ντύνομαι σκοτάδι ν' αντέξω τη νύχτα, γίνομαι συννεφιά ν΄ αντέξω την μέρα, γίνομαι μοναξιά να αντέξω εμένα... Σβήνω το φως ν' ανάψει η θλίψη. Στό 'χα πει: ''όταν με σπάσεις παίζω με τα κομμάτια μου σκιές'' και απλά σωπαίνω...