Αποπροσωποποίηση της νύχτας και αναστροφή της σε ετοιμόρροπα φεγγάρια.
Ειμαρμένη μιας μοναξιάς και μετράω ανάσες στις χούφτες. Αιμόπτυση της στιγμής στον δύσκαμπτο χρόνο. Ταράζω την ηρεμία και απλώνω τα χέρια στον ''ίλιγγο'' του νου, χαμένες έννοιες να ακροβατούν σε παιχνίδι ανταγωνισμού -διελκυστίνδα και το συναίσθημα ''χαροπαλεύει''.
Συνθύλευμα σιωπής και κρότου, μουδιάζει την σκιά στο βλέμμα μου.
Με τον εξάντα του μυαλού μου να πιάνω ουρανούς να χαραμίζομαι στα ''ουράνια σώματα'' ασθμαίνοντας σκοτάδια, μετρώντας γωνιές μιας παρούσας τρεμάμενης διαδρομής...
Διαμελισμένες ώρες μέχρι να μας ξεκάνει το ξημέρωμα. Την χαμένη μου αισθαντικότητα σε μια χούφτα ανάσες... να μου χαμογελάς να αναπνέω. Επαναστατική η θλίψη της σκιάς μας χαράζει ορίζοντες στους κλειστοφοβικούς τοίχους... Να απαγχονίσουμε τον ουρανό γίνεται; Να ξεκρεμάσουμε την θλίψη του, να την ξεκάνουμε... Κλείνω τα βλέφαρα, παίζω με τις σιωπές μου μέχρι να σπάσω...