Εναρκτήριος λυγμός το ξύπνημα της ήττας, σκαλίζω συλλαβές ενδόμυχα.
Ξύπνημα της άμυνας με υψωμένα τείχη να γίνομαι εγώ η ίδια μου κελί.
Λειψός ο Αόριστος υπομένει σε παγωμένα πλακάκια... παίζω με τις σάρκες μου κρυφτό.
Παραπατάω σε αρμούς αντοχών, λειψή η ανακωχή με την ματαιότητα... μα ψάχνω το βλέμμα του χρόνου σε ξεθωριασμένο παρόν. Πρωτάκουστος ο σφυγμός να απορεί το συναίσθημα, χάσκει, γελά και φορτίζεται. Γειτονικός ο ουρανός αυτές τις μέρες γυρεύει διαδρομές μέσα από σκοτάδια, κοίτα! γινόμαστε φως.
Ανδραγαθήματα ενός πολέμιου εγωισμού διάολε!!! να στάξουν οι λέξεις ''αίμα''.
Ενέχυρα φεγγάρια δεν άντεξε κανείς... μεθάνε τις σκέψεις. Κρύβονται οι στιγμές σε γυάλινες σιωπές, φοράνε το εύθραυστο χαμόγελο και αλητεύουν με άμυνες.. ΚΑΙ όποιος αντέξει, σχοινοβάτες σε αργόσυρτο ''νυχτέρι'' του νου.