Σε εκείνο το κυανό υπόγειο
του ουρανού να στέκεται ακούσια σκιώδες το ορόσημο, μια ξεχασμένη
χαραμάδα... Ταλανίζω τους πόρους του με το πιο εύηχο γέλιο και κλάμα
μαζί.
Ελπίδα στο τζάμι να λιώνει βροχή το αντάμωμα, το τέχνασμα και η
ελπίδα σε μια γουλιά κρασί σε μια χούφτα χώμα... Σε εκείνο το αποτύπωμα που αφήνει... πιες ζωή.
Κάνει η θλίψη κρύο μα η μοναξιά πλέκει ουρανούς δίχως
αστέρια, στάξανε τα δάκρυα φεγγάρια... και η χαρά πάλλεται να γεμίσει
ζωή, να γίνει βήμα σου και χνάρι στον λαιμό σου... Εκεί ζωγράφισε η ελπίδα
μου το χαμογελό της στα χείλη σου. Ο ''πόλεμος '' μαζί σου είναι αλλιώς...