Χαρακώνω το τζάμι με ανάσες, θολώνει η βοή του χνώτου το παγωμένο γυαλί.
Κάτι θυμίζει τούτη η αίσθηση της παγωνιάς...
Απέχω και ψάχνω τα χνάρια μου σε λέξεις, ο βηματισμός γνώριμος, δύσκολα να ψάχνεις ενδόμυχα τα όρια... μα να μην οριοθετείσαι.
΄΄Αμνηστία για το σκοτάδι η θλίψη΄΄ μου ''ψιθύρισες'', γνώριμες οι έννοιες που μου ''ακουμπάς'' σαν με ''κοιτάς''... Ρέω σε ιδρωμένα σεντόνια, ταξινομώ το σώμα μου στα κτίσματα της νύχτας.
Ανέλιξη της μοναξιάς και το ξετύλιγμα των ποδιών μου από εμβρυική στάση. Μούδιασμα της λογικής με παρακινεί να αγγίξω το μυαλό μου, να του φορέσω συρματόπλεγμα. Ηλεκτρικό ρεύμα να παραλύει το συναίσθημα. Και αυτές οι σιωπές να εξασκούνται σε φαντάσματα και στόχο μονάχα τον ίδιο, ξανά και ξανά, την απουσία να αναπνέει μέσα από τις ανάσες μου... απόβραδα με ξεχασμένους ήλιους και ξημερώματα με ορφανά φεγγάρια. Θηλιά που είναι το μαξιλάρι και ενοχικά να σκουριάζω σε αινίγματα μιας θλίψης.. Και νά 'μαι, απόψε έσπασα τον καθρέφτη μου... τα θροίσματα σε ένα ζευγάρι μάτια, ''μάτωσε'' το βλέμμα στην ίδια την παγίδα μου.