εντροπία...

Μηχανεύω στιγμές.. να κρατήσουν ισορροπία αέναα. Το θήραμα (εμού του ιδίου) σαρκάζει τον θύτη, εμένα την ίδια, πώς βρέθηκαν μαζί στην ίδια απομόνωση. Αταίριαστα θαρρώ, προασπίζω το χάος μέσα μου... απαγχονίζω την εντροπία του νου που διαολεμένα μετατρέπει έννοιες σε εκλογικεύσεις...
 Η φτήνια του μυαλού και η φθορά της καρδιάς.  Έρωτας, αγάπη, καύλα... μοχθηρία και ταλαντεύομαι με λευκές σημαίες σε συναίσθημα και άλλες φορές σε πληναίσθημα. Αντικρούω και αντικρούομαι.
 Ανασαίνοντας φωτιές και εκπνέοντας σινιάλα σε λιμάνια λήθης, προσμονής...για εκείνο το ταξίδι που δεν χωρά σε χάρτες, δεν έχει αποσκευές, μα έχει προορισμό και θάλασσες.
 Σε εκείνο το λευκό πουκάμισο και το χαμόγελο που σμιλεύει στεριές μα δεν βάζει άγκυρες, σηκώνει πανιά... Δες με, αλλάζω... μεταμορφώνω το αδύνατο σε νησί και θάβω σκουριασμένες πυξίδες.

Επισκέψεις

Αναγνώστες