Γεμάτο αποσιωπητικά το απόγιομα, την αντοχή της μέρας να ξοδεύεται σε
ταβάνια και κατεβασμένα παντζούρια. ''ΤΟ ΤΕΛΟΣ λέει η απόλυτη
αρχή''... Κοίτα κάτι αρχές με παγωμένο κάθε τι ζωντανό μέσα μας.. και το τέλος που έμαθε να κάνει κύκλους σε εξουθενωμένους ουρανούς.
Στάζει
η ματαιότητα, βρέχει σιωπές, σκούριασε η σκέψη, μούλιασε το χαμόγελο,
ψύχρα και υγρασία σαν σε ξεχασμένο ναυάγιο και απλά
ανασαίνω. Μισοτελειωμένο κείμενο, παγωμένος καφές και αυτό το βινύλιο
φθαρμένο από τις τόσες στροφές στο ίδιο κομμάτι. 'Ολα να ''λείπουν'' μα
όλα να είναι στη θέση τους.. σκαλίζω ανάσες λαξεύουν δαίμονες να
κερνάνε μοναξιές. Η εικόνα μεθυσμένης από λεβάντα λήθης να σμιλεύει νου
και σώματα.. Τι μορφές παίρνουν τα σώματα σαν αγαπούν; Ξεχάστηκα πάλι με
ξυπνάω με την ματιά στο ρολόι που σταμάτησε στον δείκτη ''απουσία'' να
δείχνει σε χρόνο παρελθόν... παρόν και σιγοτραγουδώ ''το εδώ πουθενά το
τώρα ποτέ''....αν δεν έρθεις.. και η προσμόνη με το χτύπημα της αλήθειας
απλά αναβάλλεται...
Πονάει το σημαδάκι μου... είναι που σώπασε η καρδιά.